Woning Guiette in Antwerpen werelderfgoed

Vlaanderen en de stad Antwerpen zijn verheugd dat de woning Guiette in Antwerpen door het UNESCO Werelderfgoedcomité is opgenomen op de werelderfgoedlijst. Het is voor Vlaanderen al het vijfde item op de UNESCO werelderfgoedlijst, elf jaar na de opname van het Museum Plantin-Moretus. Eerder kregen in Vlaanderen ook al dertien begijnhoven, zesentwintig belforten en het centrum van Brugge het prestigieuze label. Ons land telt nu in totaal twaalf werelderfgoederen.

Zeven landen, waaronder ons land, werken al enkele jaren samen aan het Werelderfgoednominatiedossier van het architecturale oeuvre van Le Corbusier.

Het UNESCO Werelderfgoedcomité besliste vandaag om zeventien werken van de Zwitsers-Franse architect Le Corbusier te erkennen als Werelderfgoed. Eén van die werken is dus de woning Guiette in Antwerpen. De zestien andere gebouwen liggen in Argentinië, Duitsland, Frankrijk, India, Japan en Zwitserland.

Woning Guiette

De woning Guiette  is het enige bewaarde bouwwerk van Le Corbusier op Belgische bodem. De woning werd in 1926 gebouwd als woonhuis en atelier voor de Antwerpse schilder René Guiette. De woning Guiette is één van de vroegere werken uit het oeuvre van Le Corbusier. Het huis werd in 1978 beschermd als monument. In 1987-1988 volgde een zorgvuldige restauratie onder leiding van architect Georges Baines.

Er zijn verschillende redenen waarom het oeuvre van Le Corbusier een plaats op de Werelderfgoedlijst krijgt. De drie belangrijkste zijn:

De selectie van zeventien werken vertegenwoordigt een uitzonderlijke en onmisbare bijdrage aan de ontwikkeling van de nieuwe vormentaal van het modernisme; deze architectuurstijl getuigt van een absolute breuk met de architectuur van de vroegere eeuwen.

Le Corbusier heeft met zijn ontwerpen en theorieën gedurende méér dan 50 jaar onmiskenbaar wereldwijd de architectuur beïnvloed. Le Corbusier zocht daarbij, in de geest van het modernisme, mee naar antwoorden op de grote uitdagingen van de 20ste eeuw: standaardisatie en industrialisatie, de leefomgeving van de mens, het evenwicht tussen de privéwoning en de gemeenschapsvoorzieningen, …. Hij nam min of meer de positie van woordvoerder van deze nieuwe architectuur in. Zijn projecten werden richtinggevend voor de hele wereld.

Het oeuvre van Le Corbusier biedt een synthese tussen stedenbouw, architectuur, schilderkunst en beeldhouwkunst. In zijn revolutionaire architecturale vormen nam Le Corbusier ook de voorstellen en principes van CIAM (Congrès Internationaux d'Architecture Moderne) mee.

Andere Werelderfgoed sites

Naast de vijf Vlaamse werelderfgoederen zijn in Brussel de Grote Markt, het Stocletpaleis en vier herenhuizen van architect Victor Horta erkend als werelderfgoed. In Wallonië staan ook zes belforten, de vuursteenmijnen van Spiennes, vier scheepsliften op het Canal du Centre, de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Doornik en de mijnsites van Grand-Hornu, Bois-du-Luc Bois du Cazier en Blegny-Mine op de vermaarde lijst.

De volledige selectie uit het oeuvre van Le Corbusier die aan UNESCO wordt voorgelegd is (in chronologische volgorde):

1. Woningen La Roche en Jeanneret in Parijs (Frankrijk, 1923)
2. Villa ‘Le Lac’ aan de oever van het Lac Léman in Corseaux (Zwitserland, 1923)
3. Cité Frugès in Pessac (Frankrijk, 1924)
4. Woning Guiette in Antwerpen (België, 1926)
5. Twee woningen op de Weissenhof-Siedlung in Stuttgart (Duitsland, 1927)
6. Villa Savoie in Poissy (Frankrijk, 1928)
7. Immeuble Clarté in Genève (Zwitserland, 1930)
8. Immeuble locatif bij de Porte Molitor in Boulogne-Billancourt (Frankrijk, 1931)
9. Unité d’Habitation in Marseille (Frankrijk, 1945)
10. Manufacture in Saint-Dié-des-Vosges (Frankrijk, 1946)
11. Woning dr. Curutchet in La Plata (Argentinië, 1949)
12. Kapel Notre-Dame-du-Haut in Ronchamp (Frankrijk, 1950)
13. Cabanon van Le Corbusier in Roquebrune-Cap-Martin (Frankrijk, 1951)
14. Capitol Complex in Chandigarh (India, 1952)
15. Klooster Sainte-Marie-de-la-Tourette in Eveux (Frankrijk, 1953)
16. Nationaal Museum van Westerse Kunsten in Taito-Ku (Japan, 1955)
17. Cultureel centrum van Firminy-Vert (Frankrijk, 1953-1965)